İzmir'de Altay-G.Saray liğ maçı vardı. Maçtan birgün önce de gazetemizin elemanlarından İlker ateş ile Selahattin Gökhan maç için görevli gelmişlerdi.Metin Oktay böyle günlerde konukseverlik yapmayı adeta fırsat bilirdi.

MAÇLARI AYARLA Tiyatrocular Fuar açılışı dışında bu kentin imbatını futbol ile birlikte solurlardı. Erbulak ve Serezli bu sahaların kıdemlilerinin başında gelirlerdi.

SPOR BAKANI VE SİVRİ Spor bakanı B.Efes Otelinde resepsiyon veriyor. Sivri "Ben yazı yazmam"diyor. Yüzme antrenörü Hikmet Özün yüzme bilmiyor ve bir omuz darbesi ile kendini havuzda buluyor.

İzmir vapurunun çarpışması pasaportta bomba etkisi yaparken,skı yönetimin sancıları herkesi olumsuz etkiliyordu.

Kiminegöre geçmiş daha etkili olabilir ancak insanın belleği her zaman gerçek bir tanıktır. Spor.magazin azda olsa siyasey spor yazarının kaderinde vardır.

Futbol dünyasından ne zaman anı yazsam çevremden olumlu notlar alırım. İnsanlar ünlülerin bazı özel yaşamlarını merak ettiklerinden olsa gerek böylesine yazılardan pek hoşlanırlar. Kim hangi takımın sevdalısıydı ?

Yıldızları birer birer kaybediyoruz...

Artık takımlarda “ simge ” isimlere yer olmayacak. Aslında olması gerekirken koşullar gereği buna izin verilmediğinden simge isimler rafa kaldırılmış olacak ve son yıllara bakınca bu görüşün ne kadar doğru olduğunu saptayabiliyoruz.

İkibin ondokuz yılının son ayında aramızdan ayrılan ünlü tenisçi Ziya Kıpkızılörenli yaşanmış yıllarını hiç bir zaman boş geçirmeyen ender isimlerden biriydi, Onu Kahramanlar semtinin göbeğinde elindeki raketi ile ilk gördüğümde "Bu adam ne kadar iri "demiş, tenisle onu bağdaştırmamıştım.

Oğlum bir gün bana ; “Baba senin dost bildiğin kaç kişi var”diye sormuştu. Yaşı gereği bu cümleyi neden sorduğunu pek yakıştıramamıştım.

Ülkemizde bulunan bir çok kulübün ilerleyen yaşamında bünyesinde görev alıp adeta simgeleşmiş yönetici yada futbolculara karşı vefa duygusunu yaşattığı söylenebilir mi?

Bir gazetenin "Spor" sayfalarını doldurmak hiç de kolay bir uğraş değildir. Hele, hele spordan yeteri kadar nasibini almamış ülkelerde yola çıkmış gazetelerin bu alanda ne kadar sıkıntılı olduğunu biliyor ve her gün bu örnekleri görüyoruz.

Zaman insanı nasıl eritiyor ve yıpratıyor bazen inanasımız gelmiyor. İnsanın fiziği eskiyor da ruhu eskimiyor. Bunu nasıl anlıyoruz; gençlik yıllarından yorulmak ve yıpranmak diye bir durum olmazdı. Anncak ilerleyen yaşlarda bu farkı hemen anlıyorsunuz.

Öğretmenler gününü kutlarken en büyük öğretmen Mustafa Kemal Atatürk'ü de anmaktan geçemeyeceğiz. Liseyi 1966 yılında tamamlayan bizler o dönemin okul heyecanını bugün hala yaşıyor ve yaşatıyoruz.

İzmir'in bilinen simalarından ve özellikle de spor dünyamızın flaş isimlerinden doktor Şaban Acarbay yine silkelendi.Yanisi şu; Spor denilince , sorun denilince belleklere takılan doktor herşeyin ötesinde herkesin doktorudur. Karnı ağrayan, burnu kanıyan, başı dönen, böbreği ağrıyan herkes doktoru arayıp çözüm arar. Bu onun uzmanlığı kadar dostluğundan kaynaklıdır.İyilik onun pusulası, dostluk onun alışkanlığıdır ve dürüstlüğüdür.

Kulüplerin yönetmek dışarıdan bakıldığında kolay gibi görünür. Ancak kulüp yönetmek hiç de kolay değildir. Uzun yıllar kulüplerin bünyelerinde görev almış bir çok yönetici dostlarımız oldu. Bu insanların görevleri sırasındaki durumlarıyla ,görevleri bittikten sonraki durumları arasında inanılmaz farklılıklar görürdük vce tesbit ederdik. Onların yaşadıkları konuları şimdiki yöneticiler belki de çok daha fazlasını yaşıyorlardır.

Düzen bozuk olunca her türlü çözüm yada önerileri bir türlü tutmuyor. Bu konu ülkemizde bir çok alanda yaşanırken özellikle futbolda daha da etkeli biçimde dikkati çekiyor.

Futbol dünyasında bazı yorumcular var ki gerçekten inanılmaz yorumlarıyla izleyicileri çileden çıkarıyor. Nasıl ki, herhangi bir maçın içinde formsuz bir hakemin anlaşılmaz düdükleriyle maçı çileden çıkarması gibi bu insanlar da onlardan farksız kendi ölçüleri içinde farksız sonuçlar gösterip kötü notlar alıyor.

Eski ile yeniyi bir çok alanda karşılaştırmak ne derece doğru sonuç verir bilemem ancak insanın beyni eskileri kopyalayınca yenilere herhalde yer kalmıyor. Kalsa bile eskisi kadar beynimiz kopyalamıyor herhalde...

1978 yılında İstanbul da bir balıkçı lokantasında rakımızı yudumlarken yakınlarımda birinin “Vurdular...Vurdular...”diye bağırdığını duyunca sese bakmaya başladım.

İnsanoğlu işte... Bazen söylediğini bilir bazen söylediğine inanır, bazen de bildiğini unutur... Bazen de işine geldiğince konuşur... İsmi önemli değil ancak o kendini bilir. Hele hele bu yazıyı okuyunca daha da iyi anlar.

Amigo Yaşar önemli bir kişilikti...