Gazetecilik çok zor bir iş...

Onurlu olduğu için zor.

Herkes onurlu olamayacağı için, gerçekleri kabul etmek herkes için kolay olmadığından, gazetecilik denen şey hayati derecede önemli bir şey.

Olan bir  şeyi herkese eşit uzaklıkta yansıtmak zorunda olan gazeteciler, o “olan şey”e taraf olanlar başta olmak üzere bazılarını “rahatsız ediyor”, hiddetlendiriyor, yani deyim yerindeyse “durup dururken kendine düşman ediyor”!

Ama gazeteci yine de gerçekleri yazıyor...

Bedeli bazen hayatı olsa bile!

Gazetecilere son saldırı, sadece ülkemizde değil, sınırlarımızın ötesinde bile bilincin, aydınlanmanın ve hoşgörünün kenti olarak tanınan İzmir’de yapıldı.

Benim hayatımda gördüğüm en büyük hayal kırıklıklarından biri olan olayda, saldırıyı yapanlar, temel hak ve özgürlükleri savunmayı yaşam biçimi haline getirdikleri gözlenen CHP'li gençlerdi!

Teori ve pratik yani söylem ve eylem arasındaki kopukluğun en zavallı fotoğraflarından birinde saldırıya uğrayan gazeteci bir kız vardı, tartaklanan basın mensupları, kırılan, gasp edilen telefonlar, parçalanan bilgisayarlar vardı...

Üstelik gazeteciler bütün bunları mesela kritik bir haber peşinde koştukları bir sırada değil, davet edildikleri için güvenerek gittikleri bir yerde CHP İzmir İl Gençlik Kolları Kongresi'nde yaşadılar!

...ve CHP hâlâ sessiz, CHP özür dileyebilmekten bile aciz.